پیشگیری و درمان شانه شناگر

مکاتبات با: برایان جی تووین ، DPT ، MMMSC ، PT ، SCS ، ATC ، فائومپت ، مدیر کلینیک ، مرکز توانبخشی ورزش ، خیابان 555 10 ، آتلانتا ، جورجیا 30318 ، تلفن: (404) 477-8888 ، نمابر: (404) 477-8889 ، moc. [email protected]

چکیده

شانه شناگر یک بیماری اسکلتی عضلانی است که منجر به علائم در ناحیه جنبه جانبی قدامی شانه می شود ، که گاه به ناحیه زیرزمینی محدود می شود. شروع علائم ممکن است با اختلال در وضعیت بدن ، تحرک مفصل گلنوهومرال ، کنترل عصبی عضلانی یا عملکرد عضلات همراه باشد. علاوه بر این ، خطاهای آموزش مانند استفاده بیش از حد ، سوء استفاده یا سوءاستفاده نیز ممکن است به این بیماری کمک کند. در موارد شدید ، بیماران مبتلا به شانه شناگر ممکن است آسیب شناسی بافت نرم کاف روتاتور ، سر بلند دوتایی یا لابروم گلنوئید داشته باشند. فیزیوتراپی های درگیر در درمان شناگران رقابتی باید بر پیشگیری و درمان زودرس ، برطرف کردن اختلالات مرتبط با این بیماری و تجزیه و تحلیل روشهای آموزش و مکانیک سکته مغزی متمرکز شوند. هدف از این تفسیر بالینی ارائه مروری بر بیومکانیک شنا ، علت این ماده بالینی است که از آن به عنوان شانه شناگر یاد می شود و راهکارهایی برای پیشگیری و درمان آسیب دیدگی است.

معرفی

مجموعه شانه برای دستیابی به بیشترین دامنه حرکت (ROM) با بیشترین میزان آزادی هر سیستم مشترک در بدن طراحی شده است. 1 تحرک بیش از حد شانه در مفاصل گلنوهومرال و اسکپولوتوراسیک با پایداری اتصالات آکرومیوکلاویکولار (AC) و استرنوکلاویکولار متعادل می شود. در مفصل گلنوهومرال ، یک سیستم لیگامان پیچیده به ثبات اولیه کمک می کند و یک سیستم عضلانی و زاویه ای دقیق به عنوان تثبیت کننده ثانویه عمل می کند. این مکانیسم پشتیبانی به شانه اجازه می دهد تا در برابر نیروهای بزرگ خارجی مقاومت کند ، در حالی که تحرک کافی برای اندام فوقانی برای دستیابی به الگوهای حرکتی پیچیده فراهم می کند.

شاید بزرگترین تصویر از تعادل بین تحرک شانه و ثبات در طول ورزش رخ دهد که نیاز به حرکات سربار دارند. بسیاری از ورزش های سربار مانند پرتاب ، ورزش راکت و والیبال به دو یا سه الگوی حرکت سربار نیاز دارند. برعکس ، شنا نیاز به چندین الگوی حرکت سربار دارد که شامل دور شدن مداوم هومر در جهت های عقربه های ساعت و خلاف جهت عقربه های ساعت است. 2،3 یک شناگر رقابتی معمولاً در یک تمرین واحد از 4000 سکته مغزی برای یک شانه فراتر می رود و این ورزش را به منبع مشترک آسیب شناسی شانه تبدیل می کند. درد شانه شایعترین شکایت اسکلتی عضلانی در شنا 4-6 با گزارش شیوع غیرفعال کردن درد شانه در شناگران رقابتی از 27 ٪ تا 87 ٪ است. 4-12 هدف از این تفسیر بالینی ارائه مروری بر بیومکانیک شنا ، علت این ماده بالینی است که از آن به عنوان شانه شناگر یاد می شود و راهکارهایی برای پیشگیری و درمان آسیب دیدگی است.

بیومکانیک شنا

شنا به چندین حرکت مختلف شانه نیاز دارد که بیشتر آنها در حین دور زدن در جهت عقربه‌های ساعت و خلاف جهت عقربه‌های ساعت با درجات مختلف چرخش داخلی و خارجی و انقباض و جمع شدن کتف انجام می‌شوند. 2 شنا شامل چهار حرکت مختلف در فواصل مختلف است، از جمله سبک آزاد (گاهی اوقات به عنوان کرال نیز شناخته می شود)، پروانه، کرال پشت و شنای سینه. اکثر سکته‌ها به دو مرحله اولیه تقسیم می‌شوند که به آنها کشش و ریکاوری گفته می‌شود. pull-through جایی است که نیروی محرکه به دست می آید و بیشتر به فازهای مختلفی تقسیم می شود که شامل ورودی دستی، گیره، میانه کشش، و پایان یا انتهای کشش است. این بخش یک نمای کلی از مکانیک شنا برای هر ضربه مربوط به شانه ارائه می دهد. برای تجزیه و تحلیل دقیق تر بیومکانیک شنا، خواننده به منابع دیگر ارجاع داده می شود. 13

سبک آزاد به حرکت ترکیبی انقباض و بالا بردن کتف، با ابداکشن استخوان بازو و چرخش بیرونی در طول ریکاوری نیاز دارد. 2 در طول مرحله کشش، کتف کشیده می شود در حالی که استخوان بازو ادداکشن، کشیده و چرخش داخلی است. قدرت سکته مغزی از طریق کشنده‌های شانه، اکستندرها و چرخاننده‌های داخلی به دست می‌آید که عضله‌های دندانه‌ای قدامی و لتیسوموس پشتی عضلات کلیدی رانش برای شناگران هستند. 2 از آنجایی که تنه از سمتی که شروع به کشیدن می کند دور می شود، شانه از موقعیت برخورد واقعی خم شدن به جلو با چرخش داخلی و اداکشن افقی جلوگیری می کند.

پروانه در شانه حرکتی مشابه با سبک آزاد دارد، اما تنش ها متفاوت است زیرا هر دو بازو به طور همزمان از طریق یک حرکت حرکت می کنند نه متناوب. به همین دلیل، هیچ چرخش تنه رخ نمی دهد، بنابراین تقاضای تثبیت کننده ها و جمع کننده های میانی کتف در طول ریکاوری در پروانه بیشتر از سبک آزاد است. 2 علاوه بر این، سر بازو در هنگام ورود دست به موقعیت برخورد با ارتفاع، اداکشن افقی و چرخش داخلی حرکت می کند. بیشتر نیروی محرکه در طول پروانه از باسن و تنه ناشی می شود، بنابراین ناکارآمدی این گروه های عضلانی می تواند منجر به افزایش فشار روی شانه ها شود.

حرکت شانه در حین کرال پشت برخلاف حرکت آزاد است که شانه در حالت عقب نشینی، ابداکشن افقی و چرخش بیرونی در هنگام ورود به دست و شروع pull-through است. این موقعیت باعث افزایش فشار بر روی کپسول قدامی می شود. وضعیت بازو در طول ریکاوری با سبک آزاد متفاوت است زیرا آرنج کشیده شده است (به جای خم شدن). به دلیل چرخش تنه، شناگر به ندرت در حین حرکت روی پشت صاف می شود و زمان بیشتری را به پهلو می گذراند.

حرکات شانه در طول کرال سینه می‌تواند متفاوت باشد، به طوری که حرکت در زیر سطح آب بیشتر از هر سکته دیگری رخ می‌دهد. مانند پروانه، بازوها به طور همزمان از طریق یک حرکت حرکت می کنند که در خم شدن کامل با چرخش داخلی شروع می شود. با این حال، آرنج‌ها در طول کشش خمیده می‌مانند تا زمانی که استخوان بازو به طور کامل ادداکشن شود و با ساعدها که یکدیگر را لمس می‌کنند به حالت ادداکشن افقی بیایند. برخلاف سایر ضربات، دست‌ها هرگز به زیر باسن حرکت نمی‌کنند، بنابراین نیروهای کششی روی روتاتور کاف که در سایر ضربات در انتهای کشش رخ می‌دهد، در حین کرال سینه رخ نمی‌دهد. 2

علت شناسی شانه شناگر

بیشتر شرایط اسکلتی عضلانی را می توان بر اساس شروع به ماکروتروما و میکروتروما تقسیم کرد. 14 وضعیتی با شروع ناگهانی که به دلیل یک حادثه خاص رخ می دهد معمولاً ماکروتروما نامیده می شود. 14 ماکروتروما ناشی از نیروهای خارجی است و بیماران معمولاً با آسیب شناسی بافتی مواجه می شوند که باعث اختلالات مرتبط مانند از دست دادن حرکت، قدرت و حس عمقی می شود. شانه شناگر وضعیتی است که به دلیل فعالیت های مکرر شروع به تدریج می کند و می تواند به عنوان میکروتروما طبقه بندی شود. برخلاف ماکروتروما، علت میکروتروما چند عاملی است و ممکن است به دلیل عوامل درونی یا بیرونی باشد.

عوامل درونی

شانه شناگر معمولاً به صورت برخورد ساب آکرومیال شامل تاندون روتاتور کاف، تاندون دو سیپیتال یا بورس ساب آکرومیال خود را نشان می دهد. 15 برخورد ساب آکرومیال اولیه شامل فشرده سازی این ساختارها بین آکرومیون و توبروزیته بیشتر است. علت گیرافتادگی اولیه معمولاً یک کپسول خلفی سفت (که باعث مهاجرت سر استخوان بازو به سمت جلو می‌شود) یا مورفولوژی آکرومیال غیرطبیعی است. با این حال، سندرم برخورد اولیه در شناگران رقابتی کمتر از برخورد ثانویه است.

مکانیسم برخورد ثانویه از طریق یک سری اختلالات رخ می دهد که معمولاً در شناگری با افزایش شلی گلنوهومرال قدامی شروع می شود. 10،15 رام شانه در شناگران مشابه ورزشکاران بالای سر است، با چرخش بیرونی بیش از حد و چرخش داخلی محدود. این تغییر در ROM به سمت افزایش چرخش خارجی، تنظیمی برای نیازهای مفصل گلنوهومرال است که تقریباً روزانه 4000 ضربه را پشت سر می گذارد. 15 شلی قدامی به دست آمده اجازه چرخش خارجی بیش از حد را می دهد، اما تقاضای بیشتری را روی روتاتور کاف و سر بلند عضله دوسر برای کاهش ارتفاع سر بازو و انتقال قدامی ایجاد می کند.

شکست روتاتور کاف و تثبیت کننده های کتف در حفظ سر استخوان بازو در حفره گلنوئید می تواند منجر به مهاجرت بیش از حد سر بازو و افزایش فشار کششی روی تاندون های 10، 15 یا فشرده شدن تاندون ها از تکیه گاه سر بازو در سطح زیرین شود. از آکرومین15 مکانیسم پیشنهادی شکست با خستگی عضلانی شروع می شود. به عنوان مثال، سراتوس قدامی در شانه سالم، کتف را در چرخش و پروتراکشن به سمت بالا تثبیت می کند، فضای ساب آکرومیال کافی برای تاندون دوسر بازو و روتاتور کاف ایجاد می کند و تقریب خوبی بین سر بازو و حفره گلنوئید حفظ می کند. در حین حرکت کششی شنا، سراتوس قدامی به طور موثر مبدأ و جاگذاری را معکوس می کند تا بدن را روی بازو به حرکت درآورد، در حالی که فضای ساب آکرومیال و همخوانی مفصل گلنوهومرال را حفظ می کند. هنگامی که سراتوس قدامی خسته می شود، کتف نمی تواند کشیده شود و به سمت بالا بچرخد و فضای ساب آکرومیال ممکن است به خطر بیفتد. علاوه بر این، فضای بین سر بازو و گلنوئید افزایش می‌یابد و به شلی بیشتر کمک می‌کند.

علائمی که در نتیجه خستگی ایجاد می شود نیز می تواند بر مکانیک سکته مغزی تأثیر بگذارد. تحقیقات تغییرات در فعالیت عضلات را که در شناگران با شانه های دردناک در مقایسه با شناگران با شانه های سالم رخ می دهد ، مستند کرده است. 6 بسیاری از شناگران ذاتاً سکته مغزی خود را تنظیم می کنند تا از الگوهای دردناک حرکت جلوگیری کنند. به عنوان مثال ، در طول کشش زودرس ، دست معمولاً با آرنج بالای سطح آب ، به آب نزدیک خط میانی وارد می شود. سپس اندام فوقانی همچنان به زیر سطح آب به سمت خط میانی بدن می رسد. در شناگرانی که شانه های دردناک دارند ، با آرنج به سطح آب نزدیکتر از خط میانی وارد می شود. این تغییر معمولاً برای جلوگیری از موقعیت ضربه ای از ارتفاع کامل با چرخش داخلی و افزودنی افقی انجام می شود. تنظیم دیگری در انتهای مرحله کشش اتفاق می افتد ، هنگامی که دست باید با چرخش داخلی شانه نزدیک به ران باشد. در شناگران با شانه های دردناک ، شانه در خارج چرخیده شد و مرحله کشش برای جلوگیری از ضربه کوتاه شد.

یکی دیگر از مکانیزم های پیشنهادی پیشنهادی شامل ریزگردها کاف روتاتور است. مطالعات نشان می دهد که وقتی شانه ربوده می شود ، کشتی های سوپراسپیناتوس و سر بلند دو سر پر می شوند. 18 برعکس ، هنگامی که بازو اضافه می شود و در کنار آن ، سیستم عروقی به این تاندون ها به خطر می افتد. از این پدیده به عنوان "پیچش" تاندون یاد می شود و باعث ایجاد یک منطقه آواسکولار موقت 1 سانتی متر پروگزیمال در قرار دادن روی سر هومرال می شود. این پاسخ همچنین هنگامی اتفاق می افتد که humerus اضافه شده و خم شود ، موقعیتی که با مکانیک معیوب یا خستگی عضلات رخ می دهد.

عوامل خارجی

پزشک علاوه بر شناسایی اختلالاتی که ممکن است در شانه شناگر نقش داشته باشد ، پزشک باید تعیین کند که آیا میکروتوما به دلیل استفاده بیش از حد ، سوء استفاده ، سوء استفاده یا استفاده است. استفاده بیش از حد در ورزش انجام یک کار با فرکانس است که اجازه نمی دهد بافت ها بهبود یابند و علائم ممکن است به دلیل عدم قدرت عضلات یا استقامت باشد. نمونه ای از استفاده بیش از حد می تواند شناگر باشد که حیاط خود را در یک تمرین شنا از 5000 یارد به 10،000 یارد در روز افزایش می دهد. سوء استفاده از فرم یا تجهیزات نادرست است که ممکن است استرس غیر طبیعی بر ساختارهای بافت ایجاد کند. نمونه ای از سوء استفاده ، شناگر با استفاده از مکانیک سکته مغزی معیوب است. یک خطای رایج ، رول بدن ناکافی یا بیش از حد در هنگام آزاد است. یک شناگر با رول بدن بیش از حد ممکن است در طول مرحله از خط میانی بدن عبور کند و این افزایش افزودنی افقی می تواند منجر به ضربه شود. 2 عدم وجود رول بدن همچنین باعث می شود که با حرکت به داخل افزودنی افقی بیشتر برای پیشران کافی ، humerus را جبران کند. سوء استفاده بیش از حد با بافت های طبیعی انجام می شود. نمونه ای از سوءاستفاده ، شناگر است که بیش از حد با دست و پا زدن دست تمرین می کند و فشار روی شانه را افزایش می دهد. عدم استفاده هنگامی اتفاق می افتد که یک شناگر یک دوره مرخصی را بدون تمرین انجام داده است و در نتیجه آتروفی یا کنترل عصبی عضلانی تغییر یافته عضله کمربند شانه تثبیت شده است. در همه این موارد ، بافت ها نمی توانند تکراری ، زور یا استرس را که با یک فعالیت خاص روبرو می شوند ، در خود جای دهد.

پیش فصل و ارزیابی بالینی

بررسی اجمالی

در این بخش نکات کلیدی هنگام ارزیابی یک شناگر در طول تمرینات فیزیکی پیش فصل یا در فصلی که علائم وجود دارد، مورد بحث قرار خواهد گرفت. برخی از افراد در صورت داشتن اختلالات اسکلتی عضلانی یا انجام روش های تمرینی نامناسب ممکن است مستعد ابتلا به شانه شناگر باشند. ارزیابی قبل از فصل باید این اختلالات را به روشی مشابه ارزیابی فیزیکی که برای شناگر دارای علائم استفاده می شود، غربالگری کند. در هر دو مورد، هدف تعیین این است که آیا اختلالاتی وجود دارد که می تواند منجر به شانه شناگر شود یا خیر. خواننده برای ارزیابی جامع ارتوپدی شانه به منابع دیگر ارجاع داده می شود. 19

در طول معاینه بالینی، اطلاعات در ارزیابی ذهنی و عینی جمع‌آوری می‌شود تا رابطه علت و معلولی بالقوه بین آسیب شناسی بافت و اختلالات ارائه شده تعیین شود. این اطلاعات ممکن است برای تنظیم یک برنامه آموزشی پیشگیرانه یا راهنمای درمان استفاده شود. اختلالات دقیقی که ممکن است شناگر را مستعد علائم یا آسیب شناسی بافتی کند به طور کامل شناخته نشده است زیرا هیچ تحقیقی در مورد اختلالات در شناگران بدون علامت برای تعیین اینکه کدام آسیب ها به احتمال زیاد منجر به شانه شناگر می شود، مطالعه نکرده است. بیشتر برنامه های پیشگیرانه بر اساس رسیدگی به آسیب هایی است که در نتیجه رشد شانه شناگر رخ می دهد.

در شناگرانی که قبلاً علائم ایجاد کرده اند، شکایت اولیه معمولاً درد در ناحیه ساب آکرومیال است. این علائم ممکن است با یک بیماری التهابی مانند تاندونیت، بورسیت، کپسولیت یا آرتریت همراه باشد و ممکن است به عنوان سندرم گیرافتادگی برچسب گذاری شود. در حالی که تشخیص این علائم و آسیب شناسی بافت ممکن است درمان دارویی مداخله دارویی با داروی خوراکی یا تزریقی را هدایت کند، این درمان ممکن است عوامل ایجاد کننده را برطرف نکند. فیزیوتراپیست‌ها باید بر روی آسیب‌هایی تمرکز کنند که با شروع علائم از جمله حرکت بیش از حد یا بی‌ثباتی گلنوهومرال، اختلال در وضعیت بدنی، اختلال در استحکام روتاتور کاف، تغییر ریتم کتف بازو یا کنترل عصبی عضلانی ضعیف، یا یک کپسول سفت پشتی همراه است. مانند بسیاری از شرایط میکروتروماتیک، شناگران معمولاً نمی‌توانند یک رویداد خاص را مشخص کنند، بنابراین فیزیوتراپیست باید تشخیص دهد که کدام یک از این اختلالات یا اشتباهات تمرینی ممکن است در ایجاد شرایط یا آسیب نقش داشته باشد. ارزیابی ذهنی ممکن است به شناسایی اختلالات کمک کننده کمک کند در حالی که معاینه فیزیکی می تواند بر روی آزمایش ها و اقدامات خاص برای تأیید این اطلاعات تمرکز کند.

ارزیابی ذهنی

معاینه ذهنی همچنین اطلاعاتی در مورد ناحیه، توصیف علائم و رفتار علائم در بیماران مبتلا به شانه شناگر ارائه می دهد. این اطلاعات ممکن است به پزشک در شناسایی منابع بالقوه علائم کمک کند. به عنوان مثال، بیماری که با یک انگشت به سمت جانبی قدامی شانه اشاره می کند و درد شدیدی را با حرکات بالای سر توصیف می کند، ممکن است ناحیه ساب آکرومیال یا مفصل AC را درگیر کند. معاینه فیزیکی باید روی این نواحی متمرکز شود. برعکس، بیماری که با درد منتشر در سرتاسر شانه و اندام فوقانی مراجعه می کند و دردهای سوزشی و تیراندازی را توصیف می کند، ممکن است نیاز به ارزیابی دقیق ستون فقرات گردنی داشته باشد تا آسیب شناسی ستون فقرات را رد کند.

سایر اطلاعات ذهنی ممکن است به فیزیوتراپیست کمک کند تا میزان مناسب آزمایش انجام شده در طول معاینه فیزیکی را تعیین کند. پزشک باید سطح تحریک پذیری یک بیماری را در طول معاینه ذهنی تعیین کند. تحریک پذیری با سه پارامتر مشخص می شود: سطح درد، آنچه که برای تحریک علائم لازم است، و تأخیر یا زمانی که طول می کشد تا علائم پس از تحریک برطرف شوند. یک وضعیت بسیار تحریک پذیر توسط هر سه عامل تعیین می شود. به عنوان مثال، بیماری که علائمی را با سطح درد 7/10 گزارش می‌کند که با بلند کردن بازو بالای 90 درجه بدون بار ایجاد می‌شود و علائم چندین ساعت طول می‌کشد، دارای یک وضعیت بسیار تحریک‌پذیر است. برعکس، بیماری که علائمی را با سطح درد 10/5 گزارش می‌کند که با بلند کردن وزن 200 پوندی روی نیمکت پرس ظاهر می‌شود و تنها برای چند ثانیه طول می‌کشد، تحریک‌پذیری پایینی دارد.

در شناگران، دردهای سطح پایین شانه که فقط پس از تمرینات سنگین رخ می دهد و به سرعت برطرف می شود، تحریک پذیری کم است. شناگری که در حین شنا و دنبال کردن تمرین در بقیه روز شانه درد شدید دارد، تحریک پذیری بالایی دارد. متخصص توانبخشی باید در طول معاینه فیزیکی بیمار با تحریک پذیری بالا محتاط باشد زیرا پس از تحریک علائم، نتایج آزمایش ها و اقدامات باقی مانده ممکن است نامشخص باشد.

یکی از عناصر کلیدی در تاریخ، ارزیابی برنامه تمرینی و روش های شناگر است. فیزیوتراپیست باید تعداد یاردها یا مترهای انجام شده در هر تمرین، تعداد تمرینات در هفته، برنامه خشکی و هرگونه تغییر اخیر در تمرین را تعیین کند.

یافته های رایج در معاینه فیزیکی

معاینه فیزیکی یا بالینی قبل از فصل یک شناگر با علائم شانه، چندین اختلال را غربالگری می کند. مشاهدات اولیه ممکن است اختلالات وضعیتی رایج مربوط به کمربند شانه را نشان دهد. یک انحراف وضعیتی رایج که در شناگران مشاهده می شود، وضعیت سرشانه به جلو و گرد است. این وضعیت ترکیبی از اختلالات یک چهارم بالایی از جمله افزایش کیفوز قفسه سینه، کاهش لوردوز گردنی، کتف طولانی و چرخش داخلی/قدامی سر بازو است. 20،21 یافته‌های بافت نرم مرتبط با این وضعیت شامل محدودیت ماهیچه‌های قدامی شانه، تثبیت‌کننده‌های کتف میانی طولانی و ضعیف، کپسول خلفی گلنوهومرال سفت و خم‌کننده‌های گردنی قدامی ضعیف است. 22

معاینه فیزیکی شانه شناگر معمولاً تغییرات در ROM فعال شانه ، به ویژه در قسمت میانی یا محدوده ارتفاع را نشان می دهد. در صورت عدم حفظ سر هومروس در مفصل گلنوهومرال ، شناگران با دلهره ممکن است از 60-120 درجه قوس دردناک داشته باشند. 4،11،15 ریتم تغییر یافته اسکپولوهومری ممکن است با ارتفاع بیش از حد یا چرخش به سمت بالا از کتف مشاهده شود. Kibler 23 با اندازه گیری فاصله بین مرز داخلی کتف و ستون فقرات در طول ارتفاع ، یک روش ارزیابی برای اندازه گیری اسلاید کتف جانبی ارائه داده است. ارزیابی ROM منفعل معمولاً چرخش خارجی و آدم ربایی افقی را به دلیل بیش از حد قابلیت کپسول مفصل گلنوهومرال قدامی نشان می دهد. این شناگران معمولاً دارای یک علامت سولکوس ، بار مثبت و تغییر ، یک آزمایش جابجایی مثبت هستند و ممکن است یک علامت دلهره مثبت داشته باشند. 5،7،10 با این حال ، بیش از حد تعیین شده توسط این آزمایشات ممکن است نتیجه سستی رباط باشد. 7،10 بیش فعالی ناپایداری نیست مگر اینکه تثبیت کننده های ثانویه به اندازه کافی عملکردی نداشته باشند و علائم آن رخ دهد. در شناگران با ناپایداری ، ضعف کاف روتاتور و تثبیت کننده های کتف ذکر خواهد شد. اگر این سازه ها ملتهب باشند ، آزمایشات تحریک مثبت خواهد بود و آزمایش های مقاومت در برابر آن ممکن است دردناک باشد.

اگر این آزمایشات تحریک مثبت باشد ، پزشک باید منابع تحمیل اولیه مانند مورفولوژی غیر طبیعی آکروم (از طریق اشعه ایکس) یا یک کپسول خلفی محکم را رد کند. علاوه بر این ، اگر آسیب شناسی بافت بر اساس یافته های معاینه فیزیکی توسط فیزیوتراپی مشکوک باشد ، ممکن است شناگر برای آزمایش های اضافی به پزشک مراجعه شود. شانه شناگر مزمن می تواند منجر به آسیب شناسی کاف روتاتور ، گلنوئید لابروم و سر بلند دوتایی شود.

اصول پیشگیری و درمان

معرفی

پایه و اساس ایجاد یک برنامه پیشگیری یا درمان برای شانه شناگر ، درک روشنی از اختلالات ، آسیب شناسی های اساسی در بافت و محدودیت های عملکردی حاصل دارد. درمان و پیشگیری از شانه شناگر بر پرداختن به اختلالات و خطاهای آموزشی استفاده بیش از حد ، سوء استفاده یا سوءاستفاده همانطور که در ابتدا در این فصل توضیح داده شد ، متمرکز است. دستیابی به اهداف عملکردی همچنین نیاز به دانش مکانیک شنا و تکنیک های آموزش و همچنین استرس قرار داده شده بر روی شانه در هنگام شنا دارد. این دانش ، فیزیوتراپی را به انتخاب تمریناتی که تقاضای آن را بر روی شانه شبیه به مواردی که با یک ورزش یا موقعیت خاص روبرو هستند ، راهنمایی می کند.

رفع اختلالات

اولین قدم برای درمان شانه شناگر ، رفع هرگونه اختلال مرتبط است. از آنجا که ارائه بالینی معمولاً شامل درد مربوط به التهاب است ، درمان های اولیه ممکن است از روشها و تکنیک های دستی مانند بسیج درجه I یا II برای رفع درد استفاده کنند. با حل درد ، فیزیوتراپی باید لیست مشکل مربوط به علائم را در اولویت قرار دهد. اختلالات متداول بالقوه که باید مورد توجه قرار گیرد شامل انحرافات خلقی ، عضله سینه قدامی محکم ، فشار خون ستون فقرات قفسه سینه ، از بین رفتن تحرک مفصل یا تحرک بیش از حد مفصل ، کپسول خلفی محکم و اختلال در استاتور کاف روتاتور و تثبیت کننده های کتف است.

حالت

اختلالات وضعیتی از طریق تحرک مفصل/بافت نرم، انعطاف پذیری، و تمرینات تقویتی/تثبیت کننده های کشنده کتف و فلکسورهای عمقی دهانه رحم مدیریت می شوند. ماهیچه های سفت قدامی شانه از جمله سینه مینور را می توان به صورت خودکشش یا به صورت دستی کشید. باید مراقب بود که از کشش بیش از حد کپسول قدامی جلوگیری شود. یکی از روش‌هایی که به قفسه سینه اجازه می‌دهد بدون فشار بیش از حد به کپسول قدامی کشیده شود، اعمال بار کم بر روی قسمت‌های قدامی شانه با استفاده از وزنه‌های کاف است در حالی که بیمار به پشت دراز کشیده روی یک تکیه‌گاه دراز کشیده است (شکل 1). این موقعیت به کتف اجازه می دهد تا روی بالستر جمع شود، بنابراین کشش روی ماهیچه قدامی قفسه سینه متمرکز می شود.